Rozkosze zmysłów

(Kāmasuttaṃ; Snp 4.1)

Jeśli człek, co pragnie rozkoszy zmysłów,
Zdobywa je –
Tak,
W sercu powstaje radość.
Śmiertelny zdobywa to, czego pożąda.
Lecz jeśli rozkosz człeka,
Co pragnie i pożąda,
Słabnie i przemija,
Jest on zdruzgotany,
Jakby trafiony strzałą.

Człek, co się strzeże rozkoszy zmysłów –
Tak jakby zważał,
By nie nadepnąć na głowę węża –
Jest uważny i przekracza
Przywiązanie w tym świecie.

Człek, co pożąda
Pól, ziemi, złota,
Bydła, koni,
Sług, pracowników,
Kobiet, krewnych,
Wielu rozkoszy zmysłów,
Jest spętany słabością,
Przygnieciony troskami,
Gdyż ból wypełnia go,
Jak woda dziurawą łódź.

Więc człek, zawsze uważny,
Winien strzec się rozkoszy zmysłów.
Porzucając je, przekroczy powódź,
Jak człek, co wylał wodę z łodzi
I dotarł do dalekiego brzegu.

Autor oryginału angielskiego: Thanissaro Bhikkhu. Tłumaczenie: Hubert Kowalewski. Korekta: Dorota Wojciechowska.
Źródło: http://www.accesstoinsight.org/tipitaka/kn/snp/snp.4.01.than.html

Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska.

Aby zobaczyć kopię niniejszej licencji, przejdź na stronę http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/pl/ lub napisz do Creative Commons, 171 Second Street, Suite 300, San Francisco, California 94105, USA.