Ten krótki komentarz jest komentarzem do dwóch kōanów pochodzących ze zbioru kōanów pt. Wumen guan (jap. Mumonkan) autorstwa Wumena Huikai (jap. Mumon Ekai) (1183–1260), chińskiego mistrza chan.
Tylko jeśli wypowiemy słowa „Ten umysł jest właśnie buddą” sam dźwięk „Ten umysł jest właśnie buddą” jest [przejawem] działania umysłu. Nie dzieje się tak, iż ten umysł funkcjonuje, bo ja tak chcę. Przejawia się on jako nie-umysł. Nie-umysł nie oznacza, że umysł nie istnieje. Oznacza raczej, że jest to działanie umysłu, w którym od początku jest nieobecne „ja”. Ten umysł jest nie-umysłem, „ten umysł jest właśnie buddą” oznacza, że nie-umysł jest buddą. Podobnie, w naszym codziennym życiu widzenie, słyszenie, rozpoznawanie i wiedzenie są widzeniem, słyszeniem, rozpoznawaniem i wiedzeniem. Chodzenie, stanie, siedzenie i leżenie są chodzeniem, staniem, siedzeniem i leżeniem; są niczym innym jak [przejawem] działania nie-umysłu, tego umysłu, który jest właśnie buddą. Widzenie, słyszenie, rozpoznawanie i wiedzenie jak i chodzenie, stanie, siedzenie i leżenie są jedynie widzeniem, słyszeniem, rozpoznawaniem i wiedzeniem, chodzeniem, staniem, rozpoznawaniem i leżeniem – nie ma w tym żadnego buddy. Dlatego właśnie w tym umyśle, [który] jest właśnie buddą nie ma umysłu ani nie ma buddy.
Yamamoto Ryūkō rōshi