Słownik buddyjski - ,,A''

Sanskrycki prefiks A oznacza nie, negację. Przed samogłoską może być dodana spółgłoska. (Humprey). Medytacja sanskryckiej litery A jest bardzo ważną medytacją w buddyzmie ezoterycznym. Cały system doktryny i praktyki zasadza się na Sutrze Mahavairocana (kluczowy tekst w buddyzmie ezoterycznym) i jest symbolizowany w skoncentrowanej formie przez pojedynczą sylabę A. Komentarz do Sutry Mahavairocana mówi: ,,Sylabiczna brama A jest królem wszystkich mantr'' (T. Yamasaki, ,,Shingon'').

Dźwięk A jest postrzegany jako źródło, z którego wytwarzane są wszystkie słowa. Dlatego jest nazywany matką wszystkich dźwięków. Ilustruje doktrynę mahajany, która głosi, że świat zmian jest królestwem ostatecznej rzeczywistości lub innymi słowami, samsara jest identyczna z nirwaną. A także sugeruje ideę rozwoju wszystkich zjawisk z takością. W buddyzmie ezoterycznym symbolizuje jedność z całym światem. W ten sposób jest identyfikowana z Wajroczaną, [pierwotnym] Buddą.

Buddyzm mądrości i wiary (fragment)

Jeśli umysł jest bardzo niestabilny i nie możemy posłużyć się [buddyjską recytacją], powinniśmy z każdym wydawaniu głosu, koncentrować się mocno na literze A w słowie Budda Amitabha. Kiedy wymawia się literę A, wszystkie inne litery także są obecne. Jeśli, z powodu złudzenia czy zapomnienia, litera A zostanie zgubiona, wszystkie inne litery także zostają zagubione. Co więcej, litera A jest kluczową i podstawową literą alfabetu i przez to jest postrzegana jako matka wszystkich innych liter. Poprzez koncentrację na recytacji imienia Buddy, kiedy skupiamy się mocno na literze A, w końcu umysł zarówno rozpuszcza jak i scala się w jedną całość, tak wielką jak sama przestrzeń. Budda Amitabha i praktykujący wtedy znikną. W tym czasie, oczywiście, litera A także przestanie istnieć. Została jednak zagubiona wcześniej, ponieważ umysł był niestały i rozproszony, i nie istnieje teraz ponieważ jest w harmonijnym stanie nieustającej koncentracji. Jest to manifestacja pustki Umysłu i otoczenia, punkt wejścia w samadhi recytacji Buddy.

Potocznie Wyższa Dhamma (Dharma). Trzeci podział kanonu theravady i szkół mahajany. Jest to w większości komentarz do kazań lub sutr, które sprowadza do analiz. Zawiera cały system treningu umysłu w ujęciu filozoficznym i psychologicznym.

Akt aborcji, to jest zakończenie życia płodu, jest wyraźnie określony w kanonie pism buddyjskich Vinaya-Pitaka, jako poważne przewinienie. Jeśli aborcja jest przeprowadzona przez mnicha buddyjskiego, lub jeśli w jakiś sposób bierze on udział w aborcji, poprzez doradzanie co do metod lub wspieranie medycyny aborcyjnej, karą jest wydalenie ze stanu mnisiego. Jest to w zgodzie z buddyjskim poglądem, że zniszczenie życia jest wykroczeniem przeciwko moralności.

Zgodnie z doktrynami buddyjskimi, cykl życiowy odczuwających istot zaczyna się, wtedy gdy świadomość wkracza do macicy i tradycyjnie jest to postrzegane jako moment poczęcia. Dlatego, nie ma sprzeciwu wobec antykoncepcji, która przeszkadza w zapłodnieniu bez niszczenia odczuwającego życia. Usunięcie ciąży po zapłodnieniu nie jest doradzane.

Nauczyciel lub mistrz. Tytuł nadawany wybitnemu duchownemu, który prowadzi studentów i stanowi dla nich przykład.

Jeden z dwóch rodzajów przywódców duchowych znanych w buddyzmie. Drugi typ nauczyciela to upadhyaya. Początkowo słowo acharaya rozumiane było jako mistrz Dharmy, natomiast upadhyaya nauczał dyscypliny i stosowania się do reguł.

Termin używany w buddyzmie mahajany, szczególnie w Nepalu i Tybecie, na określenie pierwotnego Buddy, Buddy bez początku.

Budda Pierwotny. Mimo że pomysł sam może być odnoszony do wczesnego buddyzmu, często uważa się, że wyobrażenie Adi Buddy rozwinęło się w pełni w buddyzmie ezoterycznym. We wczesnym tybetańskim buddyzmie Vajrayana, Adi Budda jest często powiązany z Samantabhadra, który reprezentuje Dharmakaję. W późniejszym buddyzmie tybetańskim Vajrayana, to Vajrayana reprezentuje Dharmakaję. W tradycyjnym buddyzmie mahajany Adi Budda jest reprezentowany przez Mahawajroczanę.

Często używane słowo jako ogólny termin dla sutr theravady.

Potocznie, tradycja. Agamy to chińskie przekłady sutr i kazań, zgromadzonych przez szkołę sarvastivadin. Mała część jest podobna do Sutta Pitaka (Sutra Pitaka) obecnego kanonu theravady.

Doktryna głosząca, że człowiek może nie znać natury ostatecznej rzeczywistości. Buddyzm różni się od agnostycyzmu w tym, że zapewnia wrodzoną transcendentalną zdolność człowieka (buddhi), do eliminowania wszystkich elementów splamień i pozwala osiągnąć idealną wiedzę i oświecenie.

A-hetuka Istota, która odrodziła się bez żadnego warunku podstawowego.

Sanskryt, potocznie: nie-szkodzenie. W buddyzmie nie czynienie szkody żyjącym istotom uważane jest za jeden z najważniejszych aspektów duchowej postawy buddyjskiej. Reguła przestrzegania wegetarianizmu dla mnichów i mniszek w większości kultur buddyjskich zasadza się na prawie ahimsy.

Tajska wymowa sanskryckiego słowa acharya (nauczyciel). Może być nadawana starszemu nauczycielowi szkoły lub collegeu; w buddyzmie tajskim (zakon) jest to mistrz medytacji.

Miasto w zachodniej części środkowych Indii znane z grot buddyjskich datowanych na 200-700 r. Dwadzieścia dziewięć grot, które rozciągają się na ponad 5,6 km. Mają najlepiej zachowane na świecie freski buddyjskie. Reprezentują największy pomnik malarstwa buddyjskiego w Indiach. Freski ilustrują część życia historycznego Buddy (Siddhartha Gautama), jakie jest znane z sutr (książę Siddhartha przez czterema bramami, kuszenie Mary, wejście w stan paranirwany, itp.) i w części historie z poprzedniego życia Buddy (Jataka). W szczegółach ukazują obraz życia w Indiach na początku czasów historycznych. Cztery groty są tak zwanymi chaitya i zawierają stupy.

Król Madaghy w czasach Śakjamuniego. Kiedy był jeszcze księciem, zaprzyjaźnił się z Devadattą, który namówił go, by zabił swojego ojca Bimbisarę i został królem. Uczynił Magadhę najpotężniejszym królestwem w Indiach. Później nawrócił się na buddyzm i wspierał Pierwszy Sobór Buddyjski w kompilacjach nauk Buddy Śakjamuniego. Według Sutry Nirwany, król Bimbisara nie miał potomka ze swojej żony Vaidehi. Udał się więc po radę do wróżbity. Ten powiedział, że w górach mieszka pustelnik, który po śmierci odrodzi się jako syn Bimbisary. Bimbisara był tak niecierpliwy, że kazał zabić pustelnika. Wkrótce Vaidehi zaszła w ciążę, ale wróżbita przepowiedział, że dziecko stanie się wrogiem króla. W obawie przed dzieckiem, król zrzucił je z wierzchołka wieży, [ale niemowlę przeżyło upadek]... Powiada się, że jako młodzieniec Ajatasatru został namówiony prze Devadattę, który opowiedział mu historię jego narodzin, do wszczęcia rebelii przeciwko swemu ojcu.

Imię Ajatasttu znaczy wróg przed narodzeniem, które, zgodnie z legendą, pochodzi od życzenie jego matki, która, [kiedy była w ciąży], chciała pić krew z kolana męża. Zostało to zinterpretowane przez astrologów jako zapowiedź, że dziecko będzie chciało zabić swego ojca. Ajatasattu opisywany jest jako ambitny książę, który chciał zostać władcą królestwa tak szybko, jak tylko możliwe i nie mógł się doczekać śmierci swego ojca. Razem z Devadattą zawiązał podwójny spisek. Ponieważ Devadatta pragnął przejąć rządy nad zakonem buddyjskim, miał zamordować Buddę, a Ajatasattu miał zabić swego ojca. Spisek odkryto. Bimbisara wybaczył synowi i oddał mu tron. Jednak Ajatasattu nie czuł się bezpiecznie, gdy żył jego ojciec, więc uwięził go. Ojciec wraz z żoną, królową Vaidehi, umarli z głodu.

Po śmierci Bimbisary Ajatasatru zaczął bardzo żałować swego postępku. Męczony poczuciem winy za śmierć ojca w drugim miesiącu pięćdziesiątego roku życia zachorował na ciężkie owrzodzenie i przewidywano, że umrze w trzecim miesiącu. Za radą lekarza i ministra Jivaka odszukał Buddę Śakjamuniego, który nauczył go doktryn Sutry Nirwany, umożliwiając mu wykorzenić złą karmę i przedłużyć życie.

Wczesne zainteresowanie mahajaną wzbudzone przez odkrycie tekstów sanskryckich z Nepalu oraz prac Eugeniusza Burnoufa i innych uczonych, osłabło raczej pod koniec XIX w. Spowodowane było to naturalnym entuzjazmem towarzyszącym odkryciu literatury palijskiej. Wielu uczonych działało w I poł. XX w. próbując ponownie uwydatnić wartość dzieł dostępnych w przekładach chińskich i tybetańskich. Wiele z nich reprezentuje tradycje północno-indyjskie tak stare jak teksty ze Sri Lanki. Jedna z grup uczonych, pracująca w Rosji była specjalnie zrzeszona pod nazwiskiem T. Sherbatsky. Pod wpływem kontaktów z żywą tradycją buddyzmu północnego, dążyła do rozumienia buddyzmu w warunkach rozwoju filozoficznego Europy. Druga grupa, złożona głównie z uczonych francuskich i belgijskich, była bardziej zainteresowana mahajaną jako religią i historią buddyzmu. Najbardziej wpływowym pisarzem tej grupy był prawdopodobnie Louis de La Vallé Poussin... Okres II Wojny Światowej pokazał silną kontynuację szkoły belgijsko-francuskiej, z najbardziej znakomitą pracą E. Lamottea. Co więcej, badania w Tybecie prowadzone przez włoskiego uczonego G. Tucci, dały nowy impet do studiów nad buddyzmem północnym. Ważny był wkład uczonych z Indii, szczególnie w studiach nad filozofią i historią buddyjską, i przez uczonych japońskich w dziedzinie buddyzmu wschodniego. W tym samym czasie nowe odkrycia z piasków Azji Centralnej, groty Tun-huang, Gilgit w Kaszmirze i w bibliotekach Nepalu i Tybetu odkryły zaginioną literaturę buddyjską i otworzyły nowe dziedziny do badań. Na bazie nowych materiałów, szczególnie w Niemczech, rozwinęły się krytyka tekstów i studia historyczne. Ostatnia ekspansja studiów buddyjskich w Ameryce Północnej rozwija się w nowych kierunkach [szkoły tantryczne, szkoła Czystej Krainy, studia kobiece, itp.].

Jap, Kokuzo; bóstwo mądrości i powodzenia, którego zadaniem jest spełniać wszystkie życzenia. [Jego] kierunkiem jest południe. W tradycji ezoterycznej uważa się, że z tego kierunku pochodzą wszystkie skarby. Południe także związane jest z Buddą Ratnasambhavą (Hosho), którego imię znaczy rodzący skarby. Imię Kokuzo dosłownie znaczy magazyn pustki, pustka w tym przypadku dotyczy nie nicości, ale tajemniczej potencjalności, z której powstają wszystkie zjawiska. Forma samaya (podstawowa, esencjonalna) Kokuzo to klejnot spełniający życzenia. Na tym magicznym klejnocie, symbolu pustej potencjalności, skupia się medytacja samadhi Porannej Gwiazdy. Klejnot spełniający życzenia uosabia energię oświecenia Kokuzo, wszechświat sam w sobie, który rozwija się wiecznie w idealnej wolności...

Nieruchomy Budda. Aksobhya jest jednym z pięciu (pierwotnych) Buddów. Jego lewa ręka układa się w pięść, prawa dotyka ziemia. Ma złotą karnację.

Jest to magazyn lub całkowitość świadomości, zarówno absolutnej jak i względnej. Jest to magazyn doświadczenia, skandh, i wszystkich rzeczy na jakich opierają się w swoim istnieniu odczuwające istoty.

Cała karma stworzona w teraźniejszym i przeszłych życiach jest zmagazynowana w świadomości alayi. Jest to rozumiane jako podstawa cyklu narodzin i śmierci. ... Wszystkie działania i doświadczenia życiowe, które mają miejsce przez pierwsze siedem świadomości, są skumulowane w karmie w świadomości alayi, która w tym samym czasie wywiera wpływ na działanie siedmiu świadomości.

Idea alaya-vijnana tworzy podstawy doktryny tylko-umysłu jogaczary i stanowi rdzeń teorii indywidualizacji, która mówi o ziarnach przeszłej karmy ... wchodzących do alaya-vijnana, przy powstaniu myśli. To zindywidualizowane myślenie jest pozbawione ignorancji i egotyzmu i daje pogląd, który tworzy rzeczywistą osobę w rzeczywistym świecie.

Założyciel indyjskiego ruchu nawrócenia harijanów (niedotykalnych) z hinduizmu na buddyzm. Członek Bombajskiego Stowarzyszenia Ustawodawczego, późniejszy Minister Prawa w Centralnym Rządzie w niepodległych Indiach. W 1956 r. w Nagpur wraz z żoną i 500 000 naśladowców [w większości złożonych z harijanów (niedotykalnych)] wyrzekł się formalnie hinduizmu i przyjął buddyzm. Jego działania kontynuowało Indyjskie Stowarzyszenie Buddyjskie, które założył. Autor książki ,,The Buddha and His Dhamma,,.

Napój zapewniający nieśmiertelność.

Jedna z najczęściej używanych nazw świątyń w Japonii, szczególnie należących do buddyzmu Czystej Krainy. Amida to w transkrypcji japońskiej słowo Amitabha, który jest podstawą tej szkoły.

[Pięć z najbardziej znanych Amida ji:]

1. Amida ji w prefekturze Suo (obecnie prefektura Yamaguchi). Znajduje się w wiosce Mure, w okręgu Saha w prefekturze Yamaguchi w zachodniej Japonii. Jej pełna nazwa to Keguzan Amida ji. Należy do shingon shű (lub ortodoksyjnej szkoły mantrayana), której główną świątynią jest Koya san. Ta świątynia pokazuje dobry przykład powiązań buddyzmu z państwem. Świątynia została ufundowana w 1180 r. przez Shun jobo Chogen, który dokonał rekonstrukcji świątyni Daibutsu w Narze. Średniowieczna historia tej świątyni nie jest dobrze znana. Ale w okresie Kanbun (1661-1673) została zrekonstruowana w obecnej postaci i przemieniona z shingon shű na jodo shű. (Święto 14-25 lipca)
2. Amida ji w prefekturze Yamashiro (obecnie prefektura Kyôto). Znajduje się w Kochiya w okręgu Atago, koło Kyôto w środkowej Japonii. Zastała ufundowana przez Tanzeia na początku XVII w razem z innymi Amida ji ufundowanymi przez niego w wielu częściach Japonii. Ta jest największą z nich i najbardziej sławną. Jej pełna nazwa to Isshinki myôketsujo Komyozan. Należy do sekty jodo. Jest to bardzo ciche i spokojne miejsce z wieloma starymi sosnami w parku. Niektóre z tych drzew są szczególnie sławne z powodu legend związanych z założycielem Tanzeiem. 25 maja jest święto tej świątyni.
3. Amida ji w prefekturze Sagami (obecnie prefektura Kanagawa). Znajduje się w wiosce Tonosawa w okręgu Ashira w prefekturze Kanagawa we wschodniej Japonii. Została ufundowana (1632 r.) przez Tanzeia i wspierana przez hrabię Sagami. W parku jest tak zwana stupa Asoki.
4. Amida ji w Kyôto (Rendaizan Amida ji). Należy do sekty jodo i zastała założona w erze Tenmon (1532-1555) przez Seigyoku. Poprzednio mieściła się w prefekturze Ômi (obecnie prefektura Shiga) i przeniosła się w 1585.
5. Amida ji w prefekturze Nagato. Znajduje się w mieście Shimonoseki w prefekturze Yamaguchi w zachodniej Japonii. Została zbudowana ku czci młodego cesarza Antoku, który zginął podczas ostatniej bitwy pomiędzy rodami Taira i Minamoto. Stała się popularna, kiedy Lafcadio Hearn napisał o niej w swojej książce. Najpierw należała do sekty tendai, ale później przekształcono ją na shingon, a następnie na jodo. Po rozdziale buddyzmu o shintoizmu w 1875 r. świątynia została siłą przekształcona w chram shintoistyczny (obecnie nazywa się Akamanomiya).

Chiń. O-Mi-To-Fo; jap. Amida; wiet. A-Di-Dŕ. Słowo Amitabha zastępuje w angielskim dwa sanskryckie terminy: Amitabha (nieskończona długość) i Amitayus (nieskończone życie). Amitabha jest najpowszechniej używanym imieniem Buddy Nieskończonego Światła i Nieskończonego Życia, archetypu kosmicznego współczucia (T. Cleary). Ponadhistoryczny Budda czczony przez wszystkie szkoły mahajany (Tien-Tai, ezoteryczne, zen...) i szczególnie przez Czystą Krainę. Rządzi Zachodnią Czystą Krainę (Kraina Najwyższej Radości) lub Sukhavati, gdzie każdy może się odrodzić dzięki szczerej recytacji jego imienia, szczególnie w momencie śmierci.

Około połowy VII w. w Chinach, Amitabha zastąpił Śakjamuniego i Majtreję jako najwyższy obiekt popularnego wielbienia. Z Amitabhą związani są dwaj wielcy bodhisattwowie: Mahasthamaprapta i Awalokiteśwara (Kuan Yin).

Mimo że Budda [Amitabha] pojawia się w wielkiej liczbie sutr mahajany, (w późniejszym buddyzmie są trzy główne sutry), to w szkole Czystej Krainy ważne są dwie Sutra Amidy i Sutra Medytacji. W buddyzmie wiara skierowana jest na osobowość tego szczególnego Buddy i znana jest jako nauki Czystej Krainy. Wierzy się, że zarówno Nagardżuna (II-III w.) jak i Vasubandhu (V-VI w.) w Indiach wyznawali te wiarę.

Czwarty z Dhyani (ezoterycznych) Buddów. Personifikacja współczucia. W szkole Czystej Krainy w Chinach i Japonii, Amitabha jest pośrednikiem pomiędzy najwyższą rzeczywistością i ludzkością, a wiara w niego zapewnia odrodzenie w jego raju (Sukhavati). Symbolicznie Amitabha jest Wyższym Sobą (wyższa jaźń) (lub samo-naturą).

I. Budda a Bóg-kreator

Mimo że ton wiary w buddyzmie Czystej Krainy może być teistyczny ... jego zawartość jest czysto buddyjska. Budda Amita jest i jednocześnie nie jest najwyższym bytem lub Bogiem pod następującymi względami:

II. Czysta Ziemia w Tripitace

W ,,Encyklopedii Buddyzmu'', t. I, dr G.P. Malalasekera przewodniczący i założyciel Światowego Towarzystwa Buddystów, wskazuje na japońskiego autora, który znalazł w tripitace dwieście tekstów odnoszących się do Buddy Amitabhy i jego Czystej Krainy (trzydzieści jeden tekstów jest w sanskrycie).

Trzydzieści jeden tekstów w sanskrycie i ponad dwieście przekładów chińskich oraz tybetańskich odnosi się do Amitabhy i/lub Sukhavati. Na przykład, autor ,,Traktatu o teorii macicy Buddy'' konkluduje swoją bardzo techniczną pracę o doktrynie tathagatagarbha (macica Buddy lub zarodek) stwierdzając: ,,Jako zaletę przyswaja przez pisanie tego traktatu, że wszystkie żyjące istoty zaczynają postrzegać Pana Amitabhę jako obdarzonego nieskończonym światłem. Takie odniesienia zaświadczają o wpływie Czystej Krainy na życie w wierze komentatorów''.

III. Uwaga

W Sutrze Odrodzenia Budda Śakjamuni został poproszony przez jednego z bodhisattwów: ,,Wielebny, są czyste ziemie we wszystkich dziesięciu kierunkach. Dlaczego szczególnie wychwalasz Zachodnią Czystą Krainę i namawiasz odczuwające istoty do skupiania się stale na Buddzie Amitabhie i poszukiwaniu odrodzenia w jego ziemi?''. Budda odpowiedział: ,,Odczuwające istoty w świecie saha mają splamione i rozproszone umysły. Dlatego wychwalam tylko Czystą Krainę na zachodzie, skupiając ich umysły na pojedynczym królestwie. Jeśli medytowali by nad wszystkimi Buddami, cel ich uwagi zgubiłby się i rozproszył, a oni nie mogli by osiągnąć samadhi. W ten sposób nie udałoby się im osiągnąć odrodzenia w Czystej Krainy. Co więcej, szukanie zalet jednego Buddy, jest tym samym, co szukanie zalet wszystkich Buddów jako, że wszyscy Buddowie mają jedną wspólną naturę Dharmy. Dlatego należy skupić się na wszystkich Buddach, bo odrodzić się w Zachodniej Czystej Krainy, a to znaczy odrodzić się we wszystkich czystych ziemiach''.

Sutra Amiyabhy lub Krótsza Sutra Amitabhy; jedna z trzech sutr, które tworzą doktrynalną bazę dla szkoły Czystej Krainy we Wschodniej Azji (Chiny, Japonia, Korea, Wietnam, itd...). Sutra ta znana jest także jako krótka Sukhavati-vyuha i opisuje najprostszą formę praktyki tej szkoły recytację imienia Buddy Amitabhy...

Dokonano trzech chińskich przekładów: przez Kumarajiwę z późniejszej dynastii Chin w roku 402, przez Gunabghadrę z dynastii Liu Sung w 455 i przez Hsuan-tsanga z dynastii Tang w 650 roku. Przekłady Kumarajivy i Hsuan-tsanga wciąż istnieją. Wersja Kumarajivy zatytułowana została Sutra Amitabhy składa się z jednej części. [Jest to najczęściej używana w czasach obecnych]. Sutra Amitabhy jest jedna z trzech sutr Czystej Krainy, razem z Dłuższą Sutra Amitabhy i Sutrą Medytacyjną.

I. Streszczenie

Napisana w formie dyskursu Śakjamuniego z Siariputrą i innymi mnichami z klasztoru Jetavana, Sutra Amitabhy opisuje błogosławieństwa i zalety Buddy Amitabhy i jego Czystej Krainy Idealnego Szczęścia w zachodniej części Wszechświata. W dalszej części naucza, że można osiągnąć odrodzenie w Czystej Krainy polegając na Amitabhie. Następnie Buddowie w sześciu kierunkach opisani są jako noszący świadectwo prawdzie nauk Śakjamuniego.

Sutra Amitabhy była skierowana przez Śakjamuniego do Siariputry w gaju Jeta koło Sravasti. Tak jak Dłuższa Sutra Amitabhy, która może dotyczyć nieco wcześniejszych wydarzeń, może dotyczyć głównie opisu Czystej Krainy wspaniałych pałaców, ogrodów, drzew klejnotów zrobionych ze złota, srebra, kryształów i korali, wonnych kwiatów i przesłodkich owoców, rzek i sadzawek lotosowych z pachnącą wodą, która jest zarówno gorąca i zimna, jaka jest tylko potrzebna do kąpieli, zachwycających, uspokajających głosów ptaków i śpiewów anielskich. Główna różnica pomiędzy tymi dwoma sutrami polega na tym, że Krótsza Sutra Amitabhy wskazuje na wyzwolenie poprzez wiarę i recytację imienia Buddy, raczej niż poprzez pracę.

II. Tło

Historia Sutry Amitabhy jest obecna w światowej tradycji i mitach. Czas i miejsce, wymiary czasowy i przestrzenny, są bez wątpienia specjalnego rodzaju jeden możemy zapewne nazwać sakralnym czy mitycznym, z braku lepszego słowa. Nadzwyczajne reguły i granice są także stosowane do ciała i działania, ducha i materii, ideału i rzeczywistości. Dostęp do tych specjalnych wymiarów jest możliwy przez zbiór założeń na temat świata i istot, które go zamieszkują i poprzez towarzyszącą wiarę i przekonanie o duchowych rzeczywistościach i procesie wcielania się w mitologię. Pośród wielu różnic pomiędzy punktem widzenia na te dwa teksty a punktem widzenia na współczesną zachodnia kulturę świecką, dwie się pojawiają jako najważniejsze dla zrozumienia przesłania sutr. Pierwsza, istnieje życie po śmierci, ale nie jest to po prostu przedłużenie ludzkiego życia. Przedłużenie po śmierci znaczy możliwość lub raczej, realność wielu żyć w wielu królestwach innych niż nasz świat i w wielu rolach lub wcieleniach, włączając odrodzenie jako zwierzę, głodny duch, lub w jednym z wielu rajów, lub odrodzenie w piekle lub czyśćcu oraz odrodzenie w innych systemach światów. Druga, proces odrodzenia jest dla większości odczuwających istot niekończącym się cyklem cierpienia. Ten cykl może być desperackim, beznadziejnym i bezsensownym wiecznym powrotem, jeśli nie będziemy potrafili się uwolnić. Moralna i duchowa jakość naszego życia może mieć znaczący wpływ na kierunek naszej wędrówki w wielu kołach odradzania. Ludzkie istoty, które osiągają ideał moralności i duchowości, mogą rzeczywiście osiągnąć uwolnienie z cyklu odradzania się. Ci, którzy osiągną uwolnienie poprzez własny duchowy wysiłek są Buddami Wszechświata. W zamian moralne i duchowe wartości Buddów mogą mieć także znaczący wpływ na kierunek naszej podróży przez wiele stacji odradzania innymi słowy, uwolnienie Buddów ułatwia uwolnienie innych mniej idealnych istot odczuwających. Większość literatury mahajany poświęcono tym dwóm kwestiom: sposobowi w jaki ludzkie istoty osiągają idealność buddów i bodhisattwów i sposób, w jaki Buddowie i bodhisattwowie towarzyszą innym istotom w ich walce o uwolnienie od cierpienia.

III. Sutra Amidy / Sutra Lotosu

Sutra Lotosu jest Sutrą Amitabhy odmawianą szczegółowo, a Sutra Amitabhy jest streszczeniem Sutry Lotosu. W przeciwieństwie do innych sutr, które objaśniają wiele terminów w powiązaniu z naturą i charakterystykami rzeczy i nakłaniają ludzi do zrozumienia zasad i do pracy nad sobą, te dwie sutry traktują tylko o odbiorze zjawiskowej rzeczywistości przez bezpośredni rozsądny umysł. W Sutrze Amitabhy, Budda mówi: ,,Jeśli jest dobry mężczyzna albo dobra kobieta, którzy słuchają, gdy ktoś mówi o Buddzie Amitabhie i trzymają się mocno jego imienia [...] przed taką osobą, gdy zbliża się godzina śmierci, ukaże się Budda Amitabha i jego święci towarzysze. Ta osoba, jeśli nie będzie zakłopotana, odrodzi się w najwspanialszym kraju Buddy Amitabhy [...]''. Przytoczę z 23 rozdziału Sutry Lotosu: ,,Każdy, kto słyszy tę sutrę i praktykuje według niej, kiedy kończy się jego życie, pójdzie do Zachodniego Raju''. Podobieństwo tych dwóch fragmentów jest oczywiste. Inny opis wspaniałości i okazałości Krainy w Sutrze Amitabhy, buddyjskiego życia, i świetlistości Buddy i ochronie i opiece Sześciu Buddów Sześciu Kierunków, choć różne w zrozumieniu i języku, są w rzeczywistości identyczne w swojej zawartości i znaczeniu. Przez to jedna inwokacja imienia Buddy Amitabhy reprezentuje najwyższą Dharmę i pokrywa nieskończone cele.

Kurtyzana z Vaisali, która oddał swój ogród Buddzie i jego świcie, którzy zatrzymali się tam podczas wydarzeń opisanych w Sutrze Vimalakiriti.

Niedługo przed parinirvaną Buddy, Amrapali, słynna kurtyzana z Vaisali, ofiarowała gaj mangowy Buddzie i [jego] braciom. Budda przyjął od niej prezent. Kurtyzana zmieniała swoje życie i stała się bardzo oddana Panu.

Perski mnich, który przybył do Chin w 148 roku (późniejsza dynastia Han) i przetłumaczył około trzydziestu sutr buddyjskich. Był następcą tronu kraju [który leżał w obecnych granicach Iranu], ale zrzekł się tronu, żeby szczerze oddać się studiom buddyjskim.

An Shih-kao jest pierwszą postacią historyczną chińskiego buddyzmu. Zapoczątkował systematyczne prace nad przekładem tekstów buddyjskich przez tzw. biura przekładów. Przełożył dzieła z lat 34-176. Prace te można podzielić na dwie kategorie:

1. teksty o praktyce dhyany (medytacji), które także traktują o technikach przygotowawczych, takich jak liczenie oddechów, uważność ciała itd., oraz
2. teksty, które traktują o niezliczonych kategoriach takich jak pięć skandh. W swoich przekładach An Shih-kao posługiwał się wieloma terminami taoistycznymi, dla wyrażenia specjalistycznych pojęć buddyjskich w języku chińskim.

Nigdy nie powracający; oznacza postępujących według theravady, którzy są na trzecim poziomie ponad ziemskiej ścieżki [czwarty poziom stanu arhata, uprawianie theravady].

Nigdy nie powracający. Trzeci z czterech poziomów, osiąganych przez postępujących wg theravady. Taka osoba może się odrodzić zarówno w świecie materialnym jak i w niematerialnym, ale nigdy nie odrodzi się w świecie pożądania (naszym świecie), więc jej osiągnięcie nazywane jest nie powracaniem.

Dosł. bezdomny; osoba, która rozpoczyna życie (klasztorne) bezdomnego bez rodziny i została wyświęcona na mnicha.

Dosł. bezdomny wędrowiec. Buddyjska osoba świecka, którą przyjęła śluby, łącznie z celibatem.

Imię używane przez D. H. Hewavitarnea, słynnego buddyjskiego propagandzistę. Urodzony na Cejlonie w 1865 r, wstąpił do Towarzystwa Teozoficznego w 1884 r. Zainspirowany przez H. P. Blavatski studiował język palijski i w 1891 r. założył Stowarzyszenie Maha Bodhi. Wtedy ogłosił się jako anagarika, bezdomny wędrowiec i ciężko pracował nad głównym zagadnieniem Stowarzyszenia, przywróceniem Buddy Gayi w ręce buddyjskie, co zostało dokonane w 1949 r. W 1925 r. założył Brytyjskie stowarzyszenie Maha Bidhi w Londynie. W 1931 r. wstąpił do zakonu jako Sri Devamitta Dhammapala i zmarł w 1933 roku.

Kuzyn Buddy, brat Devadatty. Jeden z wielkich uczniów Buddy. Ananda towarzyszył Buddzie przez ponad dwadzieścia lat i był ulubionym uczniem Mistrza. Osiągnął oświecenie po zgonie Buddy pod przewodnictwem Mahakasyapy. Znany był ze swej doskonałej pamięci i recytował Sutrę-Pitakę (kazania zawarte w tripitace) na Pierwszym Soborze Buddyjskim.

Ananda był bardziej niż inni za sprawą kobiet. Dawał wykłady Dharmy w obecności kobiet i to za jego wstawiennictwem Budda zgodził się na założenie dla nich zakonu. Mówi się, że osiągnął stan arhata tuż po śmierci Buddy, i tuż przed Pierwszym Soborem. (zobacz Sobór Buddyjski).

Inne imię Sudatty, który żył w Sravasti w Indiach w czasach Buddy Śakjamuniego. Był bogaty i często dawał jedzenie i ubrania sierotom oraz starym ludziom, dlatego zwany był Anathapindaka lub ten, który opiekuje się wdowami i sierotami. Podarował Śakjamuniemu Jetavana-vihara (Gaj lub Ogród Jeta).

Głównym wspierającym Buddę był Anathapindaka, milioner. Przez świeckich kolegów był postrzegamy jako największy dawca jałmużny. Prawdziwe imię Anatahapindaki, które znaczy żywiciel bezradnych brzmiało Sudatta. Z powodu swojej nieporównywalnej hojności był później znany pod swoim nowym imieniem. Urodził się w Savatthi (Sravasti). Anathapindaka kupił park należący do księcia Jeta, za cenę, jak mówi opowieść, wyłożenia całej jego powierzchni złotymi monetami oraz ufundował wielkim kosztem Klasztor Jetavana. To w nim Budda spędził dziewięć pór deszczowych. W tym klasztorze Budda spędził większą część swego życia i odprawił wiele ze swych kazań.

Żona i dzieci Sudatty także zostali uczniami. Ananda i Siariputra odwiedzili Sudattę, kiedy zachorował. Mówi się, że po śmierci odrodził się w Niebie Tusita.

W buddyzmie mahajana Nie-ja. Nieobecność stałej, niezmiennego ja lub duszy.

1. Nie-istnienie stałego ja. Ciało składa się z pięciu elementów i nie posiada żadnego ja.
2. Nie-substancjonalność elementów (dharm). Elementy istnieją tylko przez środki jedności uwarunkowań. Nie ma w niej wiecznej i niezmiennej substancji.

Jest to jedno z podstawowych pojęć buddyzmu. Wszelkie istnienie i zjawiska tego świata nie mają żadnej substancjalnej realności. Jest naturalne, że w buddyzmie, który kładzie nacisk na nietrwałość wszelkiego istnienia, mówi się, iż przemijające istnienie nie może mieć w sobie żadnej wiecznej substancji. Anatman można również przetłumaczyć jako ,,brak duszy''.

Kompleks świątynny w środkowej Kambodży uważany za przykład najwyższej klasycznej khmerskiej sztuki i architektury. Zbudowany za panowania króla Suryavarmana II (1113-1150), Angkor Wat był początkowo miejscem poświeconym Wisznu. Wraz z nawracaniem się królów khmerskich na buddyzm, Angkor Wat służył jako święte miejsce buddyjskie. Po zniszczeniu Angkoru przez Tajów i walkach khmerskich królów z Phnom Penh w XV w., Angkor Wat popadł w zapomnienie i porósł dżunglą. Został odkryty dopiero w XIX w.

Według Sutry Angulimala, Angulimala początkowo studiował pod kierunkiem nauczyciela brahmanizmu w Shravasti. Kiedy wzgardził zalotami młodej i pięknej żony nauczyciela, ta oskarżyła go przed swoim mężem. Nauczyciel, doprowadzony do wściekłości, postanowił zniszczyć młodego człowieka bez brudzenia własnych rąk. Powiedział Angulimali, że jeśli zbije stu ludzi (niektóre źródła mówią o jednym tysiącu) i obetnie im palce, będzie mógł dopełnić praktykę religijną. Targany pomiędzy własnym poczuciem moralności i obowiązkiem bycia posłusznym nauczycielowi, Angulimala oszalał. Zabił już dziewięćdziesiąt dziewięć osób i już miał zabić swoja matkę, jako setną osobę, kiedy spotkał Buddę, który poinstruował go i nawrócił na buddyzm.

Historia życia czcigodnego Angulimali jest jednym z najbardziej poruszających wątków w buddyjskim kanonie. Po zabiciu dziewięćdziesięciu dziewięciu osób, Angulimala został nawrócony przez Buddę, żałując swoich złych uczynków przyłączył się do zakonu. Pewnego dnia, kiedy wyruszył po jałmużnę, zobaczył rodzącą kobietę. Poruszony współczuciem, opowiedział Buddzie o żałosnym cierpieniu kobiety. Budda wtedy poradził mu ogłosić następujące słowa prawdy, które potem stały się znane jako Angilimala Paritta (mantra) ... Siostro, odkąd się urodziłem w klanie Arya [tzn. odkąd jestem w zakonie], nie wiem, że wciąż niszczyłem życie każdej żyjącej istoty. Poprzez tę prawdę możesz być całością i twoje dziecko może być całością. Poszedł do cierpiącej siostry i wypowiedział te słowa, a ona natychmiast urodziła dziecko bez problemów.

Termin bezkształtny mieści w sobie nierealność, sztuczność form i zjawisk. Tak więc bezkształtny powinien oznaczać nieobecność jakiejkolwiek sztuczności rytuału czy przestrzegania form. Powinien znaczyć, że praktyka czy słowa pochodzą i znajdują się bezpośrednio w czyimś sercu i umyśle.

Jedno z podstawowych pojęć buddyzmu. Wszelkie istnienie i wszelkie zjawiska na tym świecie podlegają nieustannym zmianom i ani przez chwilę nie pozostają takie same. Wszystko musi kiedyś umrzeć lub skończyć się. Taka konieczność jest właściwą przyczyną cierpienia. Nie należy jednak traktować tej koncepcji wyłącznie jako pesymistyczną lub nihilistyczną, gdyż postęp i odtwarzanie są również przejawami ciągłej zmienności.

Jeden z wielkich uczniów Buddy. Anruddha był kuzynem Buddy. Często zdarzało mu się zasnąć w obecności Buddy, więc ślubował pewnego dnia, że nigdy więcej już nie zaśnie. W końcu stracił wzrok, ale otrzymał cudowne oko jedną z sześciu nadprzyrodzonych mocy, które umożliwiły mu widzieć intuicyjnie.

Okres upadku, w którym ludzkie życie trwa tylko dziesięć lat. Charakteryzuje go skrajna niestabilność i głód.

Buddyzm wydawał się zawsze cierpieć z nadmiaru sutr. W wiekach, kiedy nauki były tylko zapamiętywane, żaden z mnichów nie pamiętał wszystkich tekstów: znajdziemy odwołania do recytatorów średniej długości dyskursów. Wraz z pojawieniem się Sutry Mahajany, napisanej około czterech wieków po śmierci Buddy, problem nadmiaru sutr został w większości załatwiony. Lekarstwo zostało wynalezione w formie antologii. Pierwsza z nich przypisywana jest indyjskiemu mistrzowi, Nagardżunie (II w. n.e.). Zatytułowana ,,Kompendium sutr'', zawiera teksty z sześćdziesięciu ośmiu sutr, głownie mahajany. Historia antologii na Zachodzie rozpoczęła się w 1871 r., kiedy Samuel Beal, który opisał siebie jako kapłana Jego królewskiej Floty opublikował Łańcuch pism buddyjskich przełożony z chińskiego. Książka ta zawierała różnorodne teksty buddyjskie począwszy od większej części indyjskich które przełożone zostały na chiński... Pierwsza ważna próba antologii okazała się częścią serii Tajemna księga Wschodu, wydanej w 1894 r. Dziesięć z czterdziestu dziewięciu tomów serii poświęcono buddyzmowi. Odzwierciedlały opinię tamtych dni, że teksty palijskie reprezentują wierne zapiski, tego co nauczał Budda. (opinia już odrzucona), siedem z tych tomów zawiera przekłady dzieł z języka palijskiego. W 1895 r., Paul Carus wydał Ewangelię Buddy zgodną ze starymi zapiskami. Dzieło zostało ułożone, tak jak Biblia, z numerowanymi rozdziałami i wersami i zamierzano wskazywać na wiele zgodności pomiędzy buddyzmem i chrześcijaństwem, poprzez przywoływanie szlachetniejszego chrześcijaństwa, które aspiruje do być religią kosmiczną i uniwersalną prawdą. Carus czerpie z buddyjskich źródeł, które były dostępne w języku angielskim, francuskim i niemieckim. Był wolny od manipulacji swoimi źródłami, parafrazowania, skrótów i przearanżowywania przekładów... Rok później, harwardzki specjalista od języka palijskiego Henry Clark Warren wydał najczęściej czytaną antologią buddyjskich tekstów, Buddyzm w przekładach. Zaczerpnięte całkowicie ze źródeł palijskich, zawierała o wiele szerszy wybór materiałów niż była osiągalna. Te prace zapewniły wiele materiału dla przyszłych antologii, które często składano ze skrótów (często nie większych niż urywki), z ogromem materiałów zaczerpniętych z palijskiego. Były jednak pewne ważne fragmenty. Popularna kolekcja Dwighta Goddarta z 1938 r. Biblia buddyjska, została napisana językiem prostym i zawierała dzieła, które nie zostały wcześniej przełożone na angielski. Idąc wbrew trendowi skracania kluczowych tekstów, Goddard załączył pełne przekłady tych tekstów. Biblia buddyjska nie jest jednak bez swej ekscentryczności. Goddard przearanżował Sutrę Diamentową w bardziej sensownym porządku, włączając Tao Te Ching... Inny wyjątek od trendu odzyskiwania były Buddyjskie teksty przez stulecia Edwarda Conzea. (1954), które zebrały razem niektórzy z przewodzących uczonych tamtych czasów, żeby przetłumaczyć dzieła, które nigdy przedtem nie zostały przetworzone na angielski, łącznie z tekstami tantrycznymi. Później Buddyjskie doświadczenia: źródła i interpretacje (1974) Staphana Beyera zawierały bogaty wybór dzieł przełożonych z palijskiego, sanskrytu, tybetańskiego, chińskiego i japońskiego, wszystkie przetłumaczone przez Beyera. W niektórych seriach zostały zastąpione przez wspaniałą nową antologię Johna Strona w książce Buddyjskie doświadczenia: źródła i interpretacje (1995). T długa i cenna tradycja ukazała się mnie, jak zabrałem się do stworzenia nowej antologii ... zatytułowanej Buddyzm w praktyce.

Cztery niższe światy. Są to: świat zwierząt, świat duchów, świat demonów i piekło.

Święty buddyjski; jeden z tych, którzy osiągnęli oświecenie i nie podlegają już śmierci i odradzaniu.

Stan arhata jest najwyższą rangą osiągana przez sravaków (starszych uczniów Buddy). Arhat jest buddyjskim świętym, który osiągnął wyzwolenie z cyklu narodzin i śmierci, głównie poprzez życie mnisie zgodnie z naukami Buddy. Jest to celem praktyki theravady, w przeciwieństwie do stanu Bodhisattwy w praktykach mahajany.

Jedna z dziesięciu nazw Buddy. We wczesnym buddyzmie, Budda był nazywany Arhatem, ale po powstaniu mahajany, słowo Arhat zostało ograniczone do świętych w buddyzmie theravady.

Podstawy

Podczas wędrówki buddyzmu do Chin, koncepcja arhata przeszła szczególny rozwój i stała się jednym z najważniejszych elementów w buddyzmie chińskim, nawet w szkołach mahajany. Pierwszym pojazdem czczonym przez arhatów była szkoła chan (zen). Ponieważ wyraża ona ludzka stronę rzeczy i niechęć do działań bóstw widziała w tych świętych, którzy osiągnęli uwolnienie poprzez swój własny wysiłek, bytami odpowiadającymi umysłowi chan (zen). Magiczne zdolności były przypisywane arhatom jako owoce ich mądrości. W klasztorach Wschodniej Azji, znaleziono wyobrażenia grupy 500 lohan [arhatów], ustawionych w specjalnych salach, a także grupy, oryginalnie szesnastu, później osiemnastu, ustawionych po prawej i lewej przy krótkich ścianach sal klasztorów. Każdy pojedynczy arhat ma indywidualne cechy, które są charakterystyczne dla niego i, które są bardzo ekspresyjne. Przedstawienie 500 lohanów wywodzi się z kanonicznych opisów pierwszego Soboru Buddyjskiego, ma którym 500 arhatów było obecnych. Także sobór w Kaszmirze, mówi się, że było na nim obecnych 500 arhatów.

Oczywiste różnice pomiędzy bodhisattwą a arhatem są liczne w tekstach mahajany, ale dla żywego wrażenia powinno się tylko patrzeć na malowidła i rzeźby buddyjskie stworzone w Indiach i Chinach, a obecnie zachowane w świątyniach i muzeach na całym świecie. Bodhisattwa jest zazwyczaj opisywany jako młody piękny mężczyzna (lub kobieta) siedzący na delikatnym kwiecie lotosu. Ma figurę pełną wdzięku, długie wspaniałe loki i wiele wspaniałych ozdób. Z kolei arhat jest zazwyczaj starym człowiekiem z łysą głową i krzaczastymi brwiami. Odziany w zniszczona szatę mnisią, pochyla się nad zawiłościami świata. Nie ma dla niego siedzenia z lotosu zazwyczaj stoi na solidnej skale, lub czasami, dla odmiany, unosi się nad oceanem. Bodhisattwa przedstawia ideał w całej swojej perfekcji i czystości, abstrakcyjny ideał nie splamiony ani nie dotknięty przez cokolwiek na świecie, ale wzniesionego ponad to. Arhat, dla odmiany, przedstawia realizację ideału w warunkach i ograniczeniach przestrzeni, czasu i nacisku historii. Nic dziwnego, że arhat ma wygląd źle traktowanego i znoszonego.

Odnosi się do czterech poziomów oświecenia, kumulującego się w stanie arhata. Arhat nie podlega już odradzaniu w samsarze, tj. w cyklu narodzin i śmierci.

Są cztery stopnie oświecenia w theravadzie: stan wchodzącego w strumień (srotapanna), kiedyś powracającego, nie powracającego (anagamin) i arhata.

XIX-wieczny autor książki ,,Światło Azji'', wydanej w 1879 r. i popularyzującej buddyzm. Urodzony w Anglii, wstąpił do Kings College w Londynie i w końcu otrzymał stypendium na University College of Oxford. Później został Dyrektorem Deccan College w Poona w Indiach. Swoją pierwszą książkę wydał w 1853 r. z przetłumaczonymi tekstami sanskryckimi, a nawet skompilował w 1877 r. gramatykę turecką. ,,Światło Azji'' natychmiast stało się popularne po opublikowaniu w 1879 r. Książka zainspirowała wielu innych autorów i była postrzegana jako antidotum na poglądy wielu pisarzy i uczonych z połowy wieku (takich jak Eugene Bournof, Barthélemy Saint-Hilaire i inni), którzy widzieli buddyzm jako religię całkowicie nihilistyczną. Chociaż nigdy publicznie nie przyznał się do wyznawania buddyzmu, wielu obserwatorów czuło, że Arnold był w sercu buddystą. Do końca pracował nad zagadnieniami buddyjskimi, szczególnie nad Budgahayą.

Dwudziesty czwarty indyjski patriarcha szkoły zen. Mieszkał w środkowych Indiach w VI w. W czasach, gdy Aryasimha propagował buddyzm w Kaszmirze w północnych Indiach, król Dammira (sanskryckie imię nieznane), wróg buddyzmu, zniszczył wiele świątyń buddyjskich i stup i zamordował wielu mnichów. W końcu ściął głowę Aryasimhy. Mówi się, że w zamiast krwi, z szyi Aryasimhy trysnęło białe mleko.

Praktyki lub reguły oczyszczanie ciała i umysłu, które znoszą przyleganie do ubrań, jedzenia i mieszkania. Jest dwanaście przedmiotów tej praktyki.

Znanych jest dwanaście takich ascetycznych praktyk:

1. noszenie łatanych ubrań,
2. noszenie ubrań z trzech kawałków (tichivara),
3. spożywanie tylko wyżebranego jedzenia,
4. spożywanie tylko jednego posiłku dziennie,
5. powstrzymywanie się od pozostałego jedzenia,
6. branie tylko jednej porcji,
7. mieszkanie w odosobnionym miejscu,
8. mieszkanie na gołej ziemi,
9. mieszkanie pod drzewem,
10. mieszkanie w otwartej przestrzeni,
11. mieszkanie w jakimkolwiek miejscu,
12. tylko siedzenie, nigdy nie kładzenie się.

Najważniejszy królewski patron buddyzmu w Indiach i pierwszy monarcha, który rządził zjednoczonymi Indiami.

Władca Indii, założyciel dynastii Maurya. Wielki władca buddyjski, który nawrócił się na buddyzm z hinduizmu po długim okresie prowadzenia wojen i walk. Zniósł wojny w swym państwie, ograniczył polowania i zabijanie dla celów spożywczych, budował szpitale dla ludzi i zwierząt i kazał wyryć na skałach i filarach w całym królestwie swoje słynne edykty, ustalone na podstawie moralnych zasad buddyzmu. Wysłał swojego syna Mahindę i córkę Sanghamittę na Sri Lankę, gdzie nawrócili władcę i mieszkańców na buddyzm.

Prowadził trzeci Sobór Buddyjski w stolicy Pajaliputrze w Indiach w siedemnastym roku swoich rządów. Postawił stupy i kamienne kolumny w całym kraju i rozlokował misje za granicą. Prowadził wiele działalności filantropijnych opartych na duchu buddyjskim. Podczas jego rządów buddyzm rozszerzył się na całe Indie i południowo wschodnią Azję oraz w niektóre rejony Zachodniej Azji.

Pustelnik z Kapilavastu w Indiach. Według tekstów, kiedy Śakjamuni się narodził, król Shuddhodana poprosił Asitę, żeby obejrzał twarz nowonarodzonego dziecka. Asita dostrzegł trzydzieści dwie cechy wielkiego człowieka i przepowiedział, że jeśli chłopiec zostanie w świeckim świecie, stanie się wspaniałym królem przed osiągnięciem dwudziestu dziewięciu lat. Ale jeśli porzuci życie świecki, co było bardziej prawdopodobne, osiągnie wspaniałą mądrość i osiągnie stan Buddy. Asita lamentował, że ponieważ ma już dziewięćdziesiąt, umrze zanim chłopiec osiągnie oświecenie i prze to nie będzie mógł wysłucha nauk Buddy.

Astasahasrika-Prajnaparamita-Sutra lub Sutra Idealnej Mądrości w 8000 wersów. Wcześniejsza (ok. 100 r. p.n.e.) Sutra Ideału Mądrości. Stała się podstawą dla wielu późniejszych opracowań (w 18 000, 25 000, 100 000, itd. wersach).

Pytanie, które zadaje wielu ludzi, brzmi: ,,Czy buddyzm akceptuje czy odrzuca astrologię?''. Krótko mówiąc, Budda nie powiedział wprost nic na ten temat, ponieważ w wielu innych przypadkach, stwierdził, że dyskusje na tematy taki jak ten nie należą do rozwoju duchowego. Buddyzm, podobnie jak niektóre inne religie, nie potępia astrologii i ludzie mogą używać wiedzy, jaką z niej mogą otrzymać, aby sprawić by ich życie było bardziej znaczące. Jeśli przestudiujemy nauki buddyjskie uważnie, zaakceptujemy, że właściwe i inteligentne rozumienie astrologii może być użytecznym narzędziem. Jest bezpośredni związek pomiędzy życiem indywidualnej istoty ludzkiej i ogromnego działania kosmosu. Nowoczesna nauka jest w zgodzie z naukami buddyzmu. Wiemy na przykład, że istnieje bliskie powiązanie pomiędzy ruchami księżyca a naszym własnym zachowaniem. Jest to szczególnie widoczne pośród osób zaburzonych lub nienormalnie gwałtownych. Prawda jest także, że pewne choroby takie jak astma i bronchit nasilają się, kiedy księżyca przybywa. Jest więc wystarczająca podstawa by uwierzyć, że inne planety mogą mieć wpływ na nasze życie. Buddyzm akceptuje fakt, że jest ogromna kosmiczna energia, która pulsuje w każdej żyjącej istocie, łącznie z roślinami. Ta energia współdziała z karmiczną energią, która tworzy i warunkuje kierunek, jaki obiera życie. Narodziny jednostki nie są pierwszym stworzeniem życia, ale kontynuacją jednego, które zawsze istniało i będzie istnieć tak długo, jak karmiczną energia nie będzie zduszona przez ostateczne uwolnienie w nieuwarunkowanym stanie. Teraz, żeby życie zamanifestowało się samo w sobie w nowym istnieniu, pewne czynniki, głównie pory roku, ogólny porządek i natura, muszą być spełnione. Są one wspierane umysłową i karmiczną energią i wszystkie te elementy są w stałym współdziałaniu i są niezależne od siebie, co daje efekt w postaci ciągłych zmian życia istot ludzkich. Według astrologów, czas, w którym osoba się urodziła, jest z góry ustalony przez kosmiczną energię i karmiczną energię. Toteż można wyciągnąć wniosek, że życie w dużym stopniu nie jest przypadkowe: jest rezultatem współdziałania pomiędzy indywidualną karmą i uniwersalną siłą energii. Kierunek życia ludzkiego jest z góry ustalony, co spowodowane jest po części obecnością własnych działań w przeszłości i energią, która aktywuje kosmos. Raz zaczęte życie jest kontrolowane przez współdziałanie pomiędzy tymi dwiema siłami nawet w momencie, w którym narodziny mają miejsce. Utalentowany astrolog wtedy jest tym, który rozumie kosmiczny i karmiczny wpływ i potrafi wykreślić przebieg czyjegoś życia, bazując na momencie narodzin danej osoby. Gdy w tym sensie jesteśmy w łasce tych sił, Budda wskazuje drogę, która możemy uciec od ich wpływu. Cała energia karmiczna jest zmagazynowana w podświadomym umyśle, zazwyczaj opisywanym jako czystość umysłu i nieczystość. Kiedy siła karmiczna wpływa na czyjeś przeznaczenie, osoba ta może rozwinąć swój umysł i zanegować złe wpływy spowodowane poprzednią złą karmą. Osoba ta także może oczyścić umysł, pozbyć się całej energii karmicznej i zapobiec ponownym narodzinom. Kiedy nie ma ponownych narodzin, nie ma potencjalnego życia i w konsekwencji nie będzie przyszłego życia, które mogło by być przewidziane czy wykreślone. Na tym poziomie rozwoju duchowego i umysłowego będzie się chciało przekroczyć potrzebę wiedzy o swoim życiu, ponieważ większość wad i braku satysfakcji zostanie usunięta. Wysokorozwinięta istota ludzka nie potrzebuje horoskopów.

Pierwotnie w brahmanizmie i hinduizmie diabeł, który walczy z bogami prowadzonymi przez Indrę (lub Sakrę). Asura został wprowadzony do buddyzmu i stał się uważany za diabła, który z natury lubi walkę. Czasami jest liczony jako jeden ze strażników buddyzmu.

Klasa kłótliwych demonów w indyjskiej mitologii, którzy walczą stale z bogiem Indrą. Mówi się o nich, że żyją na dnie oceanu otaczającego Górę Sumeru. W buddyzmie tworzą osiem rodzajów istot (osiem podziałów bóstw) i reprezentują świat gniewu pośród dziesięciu światów.

Asvaghosa jest jednym z wielkich mędrców buddyjskich, którzy są nazywani czterema słońcami, które oświetlają świat. Buddyjski poeta znany najbardziej ze swojego epickiego poematu zatytułowanego Budda-Carita, który reprezentuje pierwszą kompletna biografię Buddy. Informacje o jego życiu są sprzeczne, ale ukazują, że Asvaghosa był współczesnym królowi Kaniska (II w.).

Indyjski poeta i filozof mahajany, który żył w I i II w. i jest uważany za jednego z najważniejszych autorów buddyjskich.

Autor słynnego dzieła Traktat o Przebudzeniu Wiary ... Asvaghosha był początkowo braminem i podobno miał się nawrócić na buddyzm jako mnich i imieniu Parshva. Wszystkie jego dzieła zawierają łatwo zrozumiałe instrukcje i porównania dotyczące nauk buddyjskich.

UWAGA: W Indiach Asvaghosha, Nagardżuna i Vasubandhu popierali nauczycieli Czystej Krainy. Bazowali na różnych sutrach takich jak dwie Sutry Amitabhy.

Buddyzm jest ateistyczny w tym, że nie rozpoznaje absolutnego osobistego bóstwa, ale nie jest filozoficznie ateistyczny ponieważ nie zaprzecza ostatecznej rzeczywistości.

Słynny indyjski uczony głębokiego uczenia się. Przybył do Tybetu w 1038 r. i pozostał tam do swojej śmierci. Całkowicie zreformował buddyzm codziennego użytku, wcielając w życie zakonu celibat i podnosząc poziom moralności. Założył szkołę Kahdam-Pa (tych związanych obrządkiem). W XV w Tsong-kha-pa ponownie zreformował te szkołę, nazywając ją Gelug-pa.

Sanskryckie słowo dusza. W języku palijskim atta. Kiedy człowiek lgnie do swojego ego lub duszy (atman w sanskrycie) i cieszy się przyjemnościami świata, Budda objawia nie-istnienie ego (anatman), żeby zmieść swoją koncepcję ego. Niestety podlegli szkole południowej używają słowa anatman w swoich argumentacjach do wyciszenia tych lgnących do ego (atman) i niekończących się dyskusje były prowadzone na Zachodzie od wprowadzenia tam terminu anatman. Jeśli przyjrzymy się z bliska obu słowom, dojdziemy do wniosku, że atman znaczy istniejące ego a anatman nie istniejące ego, innymi słowy dwie skrajności dualizmu jest i nie jest, które nie mają swojej niezależnej, własnej natury. Z tego powodu w naukach mahajany Budda uczy swoich uczniów rozumienia ich stanowiska nie tylko jest ale też nie jest, to atman i anatman, w porządku, w którym żaden nie jest powiązany. Powiedział w Sutrze diamentowej: Nawet Dharma powinna być odsunięta na bok, jak bardziej niż nie-Dharma? Więc dochodzimy do tego:

1. światowy człowiek pojmuje atmana, lub ego lub duszę,
2. człowiek Szkoły Południowej pojmuje atmana jako nie istniejące ego
3. człowiek mahajany nie pojmuje ani atmana ani anatmana. (Charles Luk, Nauki chan i zen, s. 10).

Bodhisattwa Awalokiteśwara (chiń/ Kuan-yin, wiet/ Quan-Âm) jest jednym z Trzech Mędrców Czystej Krainy, inni to Budda Amitabha i Bodhisattwa Mahasthamaprapta. Budda Amitabha jest często opisywany jako stojący pomiędzy Awalokiteśwarą i Mahasthamapraptą (Ta Shih Chih). Nauki Sutry Medytacji min. wizualizowania ich cech. W niektórych tekstach ci dwaj bodhisattwowie są opisywani formą męską. Jednak powszechnie używa się formy żeńskiej.

Zwana także Kuan Yin, Bodhisattwa Współczucia. Zazwyczaj rozpoznawana dzięki małemu Buddzie adorującego jej koronę lub ozdoby głowy.

Znana jako Bogini Miłosierdzia w Chinach i jako ta, która słucha płaczu świata. Bodhisattwa łączony ze współczującym aspektem umysłu. Osiągnęła oświecenie poprzez zdolność słyszenia. Jej imię znaczy `zważająca na dźwięki'. Bodhimandala Kuan-yin jest w Pu-to.

Chenrezi jest tybetańska formą Awalokiteśwary, Bodhisattwy Współczucia. Jest uważana za patronkę i strażniczkę Krainy Śniegu. Ważne wydarzenia i osobowości występujące w buddyzmie tybetańskim są uważane za powiązane z działaniami Chenrezi.

W buddyzmie Kuan-Yin jest schronieniem i strażnikiem, tych, którzy cierpią zastępczo w piekłach bez wielkiego współczucia. W odzwierciedleniu jednak Kuan-Yin jest przykładem współczucia tego, kto wie, że w pewien sposób, wszystkie cierpienia są jego własnymi cierpieniami i wszystkie odczuwające istoty są przebranie w jego własną najgłębszą naturę. Skowronek zraniony przez wiatr, cherub przestaje śpiewać. Bodhisattwa jest chory, ponieważ jego istota-towarzysz jest chory. (C.N. Tay, Kuan-Yin; Kult połowy Azji).

Awalokiteśwara w (dwudziestym czwartym) rozdziale Sutry Lotosu stwierdza: Jeśli ... istoty żyjące często oddają się zmysłowym uciechom, a mają i czczą w umyśle Bodhisattwę Postrzegającego Płacz Świata, będą uwolnieni od swoich namiętności. Jeśli bardziej są skorzy do gniewu (nienawiści i złości), a w umyśle mają i czczą Bodhisattwę Postrzegającego Płacz Świata, zostaną uwolnieni od swoich skłonności do gniewu. Jeśli bardziej oddani są ułudzie, a w umyśle mają i czczą Bodhisattwę Postrzegającego Płacz Świata, zostaną uwolnieni od swoich złudzeń.

Tak samo jest z prawdą recytacji imienia Buddy. Jednak powinieneś koncentrować swój umysł na najwyższym i zatrzymać różne [przeszkadzające] myśli, wątpliwości i niepewność. Czegokolwiek szukasz zmaterializuje się wtedy. Ponieważ Bodhisattwa Awalokiteśwara ma wielkie pokrewieństwa z odczuwającymi istotami w świecie saha, powinieneś, w dodatku do regularnych sesji Czystej Krainy, recytować jej imię.

Można także recytować Mantrę Surangama lub Mantrę wielkiego Współczucia (Patriarcha Yin Kuang).

I. Historia ilustrująca

W latach 363-366 żył mnich Zhu Fayi, który mieszkał w górach i lubił uczyć się. Mieszkał w Górach Bao w Shining (prawdopodobnie w obecnej prowincji Yunnan) Podczas swoich podróży nauczył się wielu tekstów i szczególnie celował w Sutrze Lotosu. Przyciągał wielu uczniów przez większość czasu było przy nim stu uczniów. W 372 r. nagle poczuł chorobę w okolicach serca. Przez długi czas próbował różnych działań i technik, ale żadna z nich go nie uleczyła. Po wielu próbach zarzucił próby wyleczenia siebie i poświęcił się wyłącznie szczeremu schronieniu w Guan-yin (Awalokiteśwara). Po kilku dniach działań religijnych zasnął i zobaczył we śnie mnicha, który przyszedł towarzyszyć mu w chorobie. Żeby go wyleczyć, mnich rozciął go, wyjął żołądek i jelita i umył je. Zobaczył, że było w nich wiele nieczystych przedmiotów. Po dokładnym umyciu wnętrzności, mnich włożył organy na miejsce i powiedział do Fayi: Już po twojej chorobie Wtedy Fayi obudził się i znikły wszystkie symptomy, a on wkrótce poczuł się jak za dawnych czasów. Napisane jest w Sutrze [Lotosu], że czasami (Guan yin) pokazuje się w postaci mnicha lub brahmacarina (buddyjskiego asceta). Być może sen Fayi był przykładem tego.

II. Uwaga

Następne po Amitabhie, najbardziej popularne bóstwo szkoły Czystej Krainy buddyzmu mahajana w całej Wschodniej Azji. ... Wiele legend i opowieści powstało w Chinach odnośnie jej pochodzenia, życia i działalności. Powstawały świątynie poświecone jej w całych Chinach i wszędzie indziej w Azji.

Składa się z 42 sylab z alfabetu sanskryckiego. Ponieważ alfabety są podstawą pisma i języków, ta mantra (układ sylab jest najbardziej starożytnym z alfabetów) reprezentuje wiedzę i mądrość.

Ta mantra znajduje się w Sutrze Avatamsaka i Sutrze Prajna Paramita.

I. Tło

Sutra mahajany tworzy podstawę nauk chińskiej szkoły hua-yen (jap. kegon), która kładzie nacisk przede wszystkim na wspólnie niezakłócone przenikanie. W dodatku naucza, że ludzki umysł jest Wszechświatem sam w sobie i jest identyczny z Buddą i tak naprawdę ten Budda, umysł i wszystkie odczuwające istoty i rzeczy są jednym i tym samym. Ten aspekt nauk mahajany był podkreślany przez chińską szkołę chan (jap. zen), poprzez częste cytowanie Sutry Avatamsaki. Sutra Avatamsaka jest jedną z sutr Vaipulya i zawiera 40 rozdziałów, z których najdłuższą jest Gandavyuha. Inną ważną częścią jest Dashabhumika lub Dziesięć poziomów. Tylko kilka rozdziałów sutry istnieją w sanskrycie: rozdział 40. Śluby Samantabhy i rozdział 26. Dashabumika. Najstarszy chiński przekład pochodzi z V w. Nauki zaprezentowane w nim nie były wypowiedziane przez Buddę Śakjamuniego. Jest on obecny, ale pozostaje milczący przez większość czasu [lub tylko aprobuje poprzez pochwalanie tekstu na końcu w ostatnim rozdziale Praktykowanie i śluby Bodhisattwów Samantabhadra]. Są to raczej wypowiedzi na temat aspektów Dharmakaji wszystkich Buddów.

Ważna szkoła buddyzmu mahajany, w której wysoce metafizyczne doktryny reprezentują najwyższy rozwój buddyjskiej myśli mahajany. Szkoła bazuje na głównych naukach Hua-yena Ching lub Sutrze Avatamsaka (Sutra Kwietnych Ozdób). Została przyjęta jako pierwszy dyskurs Buddy o oświeceniu, kazaniu do Bodhisattwów i będącej poza zrozumieniem śmiertelnych, którym wykłada się prostszą doktrynę. Tu-shun (557-640) uważany jest za pierwszego chińskiego mistrza, po którym nastąpił Chih-yen (601-68) i Fa-tsang (643-712). Fa-tsang, który był uczniem Hsuan Tsanga, był największym interpretatorem filozofii Hua-yena.

Szkoła avatamsaka odróżnia się od inny szkół mahajany w bardzo ważnym punkcie. Koncentruje się na związku pomiędzy zjawiskami a nie na związku pomiędzy zjawiskami i absolutem. Wszystkie rzeczy są w całkowitej harmonii jedne z drugimi, ponieważ przejawiają się w podstawie. Są jak pojedyncze fale tego samego morza. Z tego punktu widzenia wszystko na świecie, niezależnie od tego czy jest ożywione czy nie, jest przejawem najwyższej zasady i przez to jest w jedności z umysłem Buddy.

Szkoła avatamsaka uczy, że ponieważ prawdziwa natura wszystkich rzeczy jest nie substancjonalna, to z punktu widzenia buddyjskiego oświecenia, wszystkie zjawiska są jednością każde z każdym i przenikają się bez przeszkód; jedno przenika wszystko i wszystko zawiera jedno.

Piekło nieustającego cierpienia, najgorsze piekło. Znajduje się pod ziemią Jambudvipa (naszego kosmosu). Ci, którzy urodzili się w tym piekle cierpią bez nieustannie od gorąca ognia.

Ostatnie i najgłębsze z ośmiu piekieł, gdzie grzesznicy cierpią, umierają i nieustannie odradzają się, żeby cierpieć bez końca.

Najgorsze z gorących piekieł, w których cierpienie, śmierć i bolesne odradzanie trwają aż zadośćuczynienie złej karmy cierpiącego się wyczerpie, wtedy osoba te odrodzi się na wyższym poziomie egzystencji.