[BCORNER]
W rejonie Azji jest czterech najbardziej poważanych Bodhisattwów, z których każdy symbolizuje inny aspekt buddyjskiej wiary i praktyki. Są to: Awalokiteśwara (nieograniczone współczucie), Mandziuśri (mądrość), Samantabhadra (praktyka), Ksitigarbha (wielka cierpliwość i wyzwolenie z cierpienia). Jednak mówiąc ogólnie wszyscy Bodhisattwowie ucieleśniają "współczucie", ponieważ z definicji opóźnili oni swoje wejście w Nirvanę, z powodu współczucia, aby niezliczoną ilość istot ciągle uwikłanych w koło życia i śmierci. W kolejnych wiekach buddyzmu rozwinął się system ślubowań. Powstało 48 ślubowań Bodhisattwy, dla tych, którzy dążą do tego stanu. Ślubowania te nieco różnią się w tybetańskiej, chińskiej i japońskiej tradycji, ale wszystkie pochodzą ze ślubowań, które przyjął i sumiennie wypełnił Bodhisattwa Dharmakara (który wówczas stał się Amida Nyorai). Wyróżnia się też inną grupę czterech Bodhisattwów, zwaną Czterema Bodhisattwami Współczucia.
Podstawa nauk buddyzmu. Zostały one wygłoszone przez Buddę na pierwszym kazaniu.
- Wszelkie życie jest cierpieniem.
- Źródłem cierpienia jest niewiedza, wywołująca egoistyczne pożądanie i przywiązanie.
- Istnieje droga prowadząca do kresu cierpienia.
- Drogą tą jest ośmioraka ścieżka.
Cztery szlachetne prawdy w połączeniu ze Szlachetną ośmioraką ścieżką stanowią esencję nauki buddyjskiej, dlatego ich prawidłowe zrozumienie i zrealizowanie jest niezwykle ważne.
Ad 1.)
Pierwsza szlachetna prawda mówi o tym, że życie jest dukkha, co jest tłumaczone jako cierpienie. Oznacza ono jednak nie tylko takie rozumienie cierpienia jakie znamy w kulturze Zachodu, lecz również coś bardziej subtelnego, co określa się czasami jako brak pełnej i trwałej satysfakcji w życiu, brak spełnienia, dyskomfort.
Podczas swojego pierwszego kazania Budda powiedział o tym, że narodziny są cierpieniem, starość jest cierpieniem, choroba jest cierpieniem, śmierć jest cierpieniem; troska, żal, ból, rozpacz i zgryzota są cierpieniem; związek z niekochanym jest cierpieniem, oddzielenie od kochanego jest cierpieniem; nie osiągnięcie tego, czego pragniemy jest cierpieniem; w skrócie: pięć skupisk lgnięcia jest cierpieniem.
Ponieważ pięć skupisk lgnięcia wyznacza całą naszą egzystencję, logiczną konsekwencją tego ostatniego stwierdzenia jest wniosek, że całe nasze życie jest dukkha.
Dlaczego jednak pięć skupisk (a więc i nasze życie) jest dukkha? Ponieważ nie ma nic trwałego, wszystko ulega przemijaniu, również my, a więc nasze poczucie bezpieczeństwa, które próbujemy oprzeć na nietrwałych podstawach (np. na wyobrażeniu trwałego ja) jest iluzoryczne rozczarowanie i wynikające z niego cierpienie jest tylko kwestią czasu.
Ad 2.)
Druga szlachetna prawda mówi o głównej przyczynie cierpienia, którą jest żądza (pożądanie, pragnienie, chciwość). Może być to np. pragnienie przyjemności, pragnienie istnienia czy też pragnienie nie-istnienia. Właśnie to pragnienie jest przyczyną odradzania się.
Ad 3.)
Trzecia szlachetna prawda, która mówi o drodze prowadzącej do ustaniu cierpienia jest konsekwencją drugiej prawdy jeśli przyczyną cierpienia jest pożądanie, to sposobem na usunięcie cierpienia jest wykorzenienie (wyeliminowanie) pożądania.
Słowa Buddy: ,,Oto szlachetna prawda o ustaniu cierpienia. Jest to całkowity zanik i ustanie żądzy, jej zaniechanie i porzucenie, wyzwolenie i oderwanie się od niej''.
Stan doskonałego spokoju, który osiągany jest dzięki usunięciu tego korzenia cierpienia nazywany jest Nirwaną.
Ad 4.)
W Czwartej szlachetnej prawdzie Budda mówi w jaki sposób możemy dojść do tego stanu wolności od cierpienia. Tym sposobem jest Szlachetna ośmioraka ścieżka.
Warto zauważyć nierozerwalny związek pomiędzy Czterema szlachetnymi prawdami i Szlachetną ośmioraką ścieżką. Z jednej strony Szlachetna ośmioraka ścieżka jest czwartą szlachetną prawdą, z drugiej strony Cztery szlachetne prawdy są pierwszym elementem Szlachetnej ośmiorakiej ścieżki.
Cztery szlachetne prawdy stanowią część doktrynalną, podkreślającą właściwe rozumienie. Natomiast Szlachetna ośmioraka ścieżka, jest częścią praktyczną, mówiącą o (szeroko pojmowanej) dyscyplinie.
Razem więc stanowią niepodzielną jedność: Dhamma-Vinaya.
